ผลงานนิทานของครูสุมาลี วงค์ตรี

นิทานคุณธรรม
เรื่อง ผึ้งกับนกกระจิบ

       วันหนึ่งในฤดูร้อน ผึ้งน้อยตัวหนึ่ง รู้สึกกระหายน้ำ จึงบินไปหาน้ำดื่มในลำธาร ด้วยความรีบร้อนมันจึงลื่นพลัดตกลงไปในลำธาร ในลำธารดูเหมือนน้ำเชี่ยวกราด ในความรู้สึกของผึ้งน้อย มันพยายามตะเกียกตะกายหาที่เกาะจากการจมน้ำ แต่ความพยายามไม่เป็นผล มันจึงปล่อยให้ตัวเองล่องไปตามกระแสน้ำนั้น  ในเวลานั้นเองมีนกกระจิบตัวหนึ่งบินมาที่ลำธารเพื่อดื่มน้ำพอดี ในขณะที่นกกระจิบบินโฉบลงดื่มนำ้นั้นนกกระจิบมองไปเห็นผึ้งน้อยกระเสือกกระสนใกล้หมดแรงเต็มที  นกกระจิบผู้อารีจึงบินไปคาบใบไม้และหย่อนลงไปในน้ำเพื่อให้ผึ้งน้อยได้เกาะ. ผึ้งเกาะที่ใบไม้ก่อนที่จะพาตัวขึ้นอยู่บนใบไม้ หลังจากที่ขึ้นมาอยู่บนใบไม้ได้สำเร็จ ผึ้งน้อยได้กล่าวกับนกกระจิบว่า
ผึ้ง : ขอบคุณท่านมากนะที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้
นกกระจิบ : ท่านปลอดภัยก็ดีแล้ว
ผึ้ง : ข้าจะไม่ลืมบุญคุณของท่านเลย
นกกระจิบ : ไม่เป็นไร
      หลายวันต่อมา ในขณะที่ผึ้งน้อยกำลังออกหากินน้ำหวานอยู่นั้นมันเหลือบไปเห็น นายพรานคนหนึ่งกำลังเล็งธนูไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง เมื่อมองตามต้นไม้ไป ผึ้งน้อยก็เห็นนกผู้มีพระคุณของมันเกาะอยู่บนต้นไม้นั้น ผึ้งน้อยจึงบินไปต่อยที่มือของนายพรานอย่างเต็มแรง จนหน้าไม้หล่นลงพื้นไป นกกระจิบจึงอดพ้นจากอันตรายด้วยความช่วยเหลือของผึ้งผู้ที่มันเคยช่วยชีวิตไว้ นับจากนั้น ทั้งสองก็คบหาเป็นเพื่อนสนิทคอยช่วยเหลือกันตลอดมา