ผลงานนิทานของครูจิราภรณ์ สีเลิศ

          ณ ป่าใหญ่ที่อุดมสมบูรณ์ มีเดียวกับพ่ออาศัยอยู่โดยปลูกกระท่อมหลังเล็กๆ เมื่อก่อนเดียวกับพ่ออาศัยอยู่ในหมู่บ้านใหญ่ แต่ด้วยความที่ในหมู่บ้านแห้งแล้งพ่อเลยพาเดียวมาอาศัยอยู่ในป่า วันนี้พ่อพาเดียวมาหาปลาที่ลำธาร
พ่อ-->เดียววันนี้ไปหาปลาที่ลำธารกับพ่อไหมลูก
เดียว-->ไปสิครับพ่อ
พ่อและเดียวเดินเข้าป่าตรงไปยังลำธาร ซึ่งลำธารแห่งนี้อยู่ไม่ใกล้กระท่อมมากนักป่าแห่งนี้มีความอุดมสมบูรณ์ มีผลไม้ป่ามากมาย มีสัตว์ป่าหลายชนิด  ทุกวันพ่อของเดียวจะออกไปหาผลไม้ป่า หรือไม่ก็ปลาที่ลำธารเพื่อเป็นอาหาร พ่อของเดียวจะสอนเดียวเสมอว่าเรามาอาศัยป่าแห่งนี้อยู่เราไม่ควรทำลายที่อยู่อาศัยของสัตว์เหล่านั้น ดังนั้นพ่อของเดียวเลยเลือกที่จะหาของป่าและปลาในลำธารมาใช้ประกอบอาหารซึ่งก็นานๆครั้งที่พ่อจะออกหาปลาเพราะปลาก็เป็นสิ่งมีชีวิตสิ่งหนึ่งเช่นกันโดยเลือกที่จะหาสัตว์เล็กมาประกอบอาหารมาไม่เบียดเบียนล่าสัตว์ป่าในป่ามาเป็นอาหาร หลังจากหาปลาเสร็จพอก็พาเดียวกลับมายังกระท่อมเพื่อนำปลาที่ได้มาประกอบอาหาร เดียวอาสาช่วยพ่อทำกับข้าวด้วย
พ่อ-->เดียวช่วยพ่อทำกับข้าวกันเถอะลูกจะได้ทานเร็วๆ
เดียว-->ครับพ่อ เดี๋ยวผมช่วยเอาปลาใส่หม้อน่ะครับ
พ่อ-->ระวังด้วยน่ะลูกเดี๋ยวน้ำร้อนกระเด็นใส่น่ะ
เดียว-->ครับพ่อ
สองพ่อลูกช่วยกันทำอาหารจนเสร็จ และรับประทาน ขณะรับประทานอาหารเดียวพูดกับพ่อว่า
เดียว-->พ่อครับผมชอบทานปลาที่สุดเลย ปลาเนื้อนิ่มแถมกินแล้วฉลาดอีกด้วยน่ะครับพ่อ
พ่อ-->เดียวรู้ได้ยังไงครับว่ากินปลาแล้วฉลาด
เดียว-->ก็ผมไปโรงเรียนทุกวันนี้ครับพ่อ คุณครูสอนผมมา ว่าถ้ากินปลาเยอะๆเราจะฉลาดครับพ่อ
พ่อ-->ได้ยินเดียวพูดก็อดขำไม่ได้ เอ็นดูในคำพูดของลูก ทั้งพ่อและเดียวต่างหัวเราะอย่างมีความสุข
  สัตว์ที่อยู่ในป่าต่างเอ็นดูเดียว และชอบมาเล่นกับเดียวอยู่บ่อยๆ วันนี้เจ้ากระต่ายน้อยแวะมาเล่นกับเดียวที่กระท่อมเพราะวันนี้เป็นวันหยุดของเดียวเลยไม่ได้ไปโรงเรียน
กระต่ายน้อย-->เดียวเราไปเล่นน้ำที่ลำธารกันไหม เจ้ากระต่ายน้อยชวนเดียว
เดียว-->ไปสิ แต่ต้องขออนุญาติพ่อก่อนน่ะ เดียวพูดพร้อมกับเดินไปขออนุญาติพ่อเพื่อไปเล่นน้ำในลำธารกับเจ้ากระต่ายน้อย
พ่ออนุญาติให้เดียวไปได้เพราะน้ำในลำธารไม่ลึกเด็กสามารถเล่นได้แต่ก็บอกกับเดียวว่าระวังอย่าเล่นน้ำนานเกินไปและบอกให้เดียวรีบกลับบ้านตามเวลาที่พ่อกำหนดด้วย เดียวรับปากพ่อและไปยังลำธารกับเจ้ากระต่ายน้อย
กระต่ายน้อย-->>เดียวผักที่เจ้าปลูกไว้มันช่างน่ากินจังเลย
เดียว-->ใช่ผักของฉัน ฉันมารดน้ำกับพ่อทุกวันเลยน่ะทั้งรดน้ำบางวันก็ใส่ปุ๋ยมันด้วยล่ะ เจ้าแบ่งไปกินสิเจ้ากระต่ายน้อย
กระต่ายน้อย-->ขอบใจมากเลยน่ะ ตอนกลับฉันถึงจะเอาไปฝากพ่อกับแม่ที่บ้านแต่ตอนนี้เราไปเล่นน้ำก่อนดีกว่า
พูดจบเจ้ากระต่ายน้อยและเดียวต่างพากันลงไปเล่นน้ำอย่างสนุกสนานพอใกล้ถึงเวลากลับเดียวก็เตือนกระต่ายน้อยให้เก็บผักที่ปลูกไว้ไปกินด้วย
  กระต่ายน้อยและเดียวช่วยกันเก็บผักจนได้เยอะเต็มไปหมดเลยเดียวนำกลับบ้านไปประกอบอาหารส่วนกระต่ายน้อยก็นำไปฝากพ่อกับแม่เพื่อเป็นอาหารเช่นกัน
  ที่ลำธาร มีผักสวนครัวปลูกเต็มไปหมด ซึ่งผักนั้นเป็นผักที่พ่อกับเดียวปลูกไว้นั้นเอง  พ่อสอนเดียวปลูกผักเพื่อเป็นอาหารโดยใช้น้ำในลำธารรดน้ำต้นไม้ ทั้งยังเป็นน้ำดื่มน้ำใช้ พ่อจะบอกเดียวเสมอว่าต้องช่วยกันรักษาอย่าทำน้ำในลำธารสกปรก ป่าไ้ม้ ลำธารยังอุดมสมบูณ์จนเดียวโตเป็นหนุ่ม และเดียวก็ยังเป็นที่รักของสัตว์ป่าต่างๆในป่า เพราะเดียวกับพ่อไม่เคยเบียดเบียนหรือล่าสัตว์ในป่าแต่ต่างพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน ทำให้ป่ายังคงอยู่และอุดมสมบูรณ์เช่นเคย


         นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
        เราต่างต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันไม่ว่าคนหรือสัตว์ดังนั้นเราไม่ควรเบียดเบียนคนอื่นเพื่อความสุขของตนเอง ควรคิดถึงความสุขหรือประโยชน์ของส่วนรวมด้วย