ผลงานนิทาน

      นิทาน เรื่อง "นกกตัญญู"
ครั้งหนึ่งมีฝูงนกแขกเต้าอาศัยอยู่บนยอดเขา นกแขกเต้าฝูงนี้เป็นฝูงใหญ่มีจำนวนสมาชิกมากกว่า500
นิทานเรื่องนกกตัญญู
ตัว ทุกๆวันนกแขกเต้า ฝูงนี้จะบินลงมาจากภูเขาเพื่อหาอาหารจากทุ่งนาที่ชาวปลูกเอาไว้ สร้างความเดือดร้อนให้กับชาวนาในละแวกนั้นอย่างมาก ชาวนาคนหนึ่งเกิดความเอือมระอากับนกแขกเต้าฝูงนี้เป็นที่สุด จึงชักชวนเพื่อนชาวนาคนอื่นๆ ให้ช่วยกันไล่นกแขกเต้าออกจากภูเขาให้ไปอาศัยที่อื่น ด้วยการใช้ครันไฟ
และก็เป็นผลสำเร็จ จากการสุมไฟให้เกิดควันจำนวนมากสามารถไล่นกแขกเต้าให้ไปอาศัยที่ไกลออกไปได้เกือบหมด เหลือเพียงนกแขกเต้าไม่กี่ตัวเท่านั้นที่ยังอาศัยอยู่บนยอดเขา และยังคงมาหาอาหารที่ทุ่งข้าวเหมือนเดิม แต่เนื่องจากชาวนาเห็นว่าเป็นเพียงแค่นกแขกเต้าไม่กี่ตัวจึงไม่คิดที่จะขับไล่อีกแต่อย่างใด
แต่อยู่มาวันหนึ่งชาวนาที่เคยเป็นตัวตั้งตัวตีขับไล่ฝูงนกแขกเต้าก็เห็นว่ามีนกแขกเต้าตัวหนึ่ง เมื่อกินอาหารอิ่มแล้วยังคาบเอารวงข้าวกลับไปด้วยอีกเป็นจำนวนมาก เขาสังเกตอยู่หลายวัน และก็เป็นเช่นนั้นทุกครั้ง
ชาวนาพูดว่า"หนอย! เจ้านกโลภมาก เห็นทีข้าคงต้องสั่งสอนเจ้าเสียหน่อยแล้ว"
ชาวนาจึงคิดหาหนทางกำจัดนกแขกเต้าตัวนั้น. รุ่งขึ้นเขาเตรียมตาข่าย แล้วแอบซุ่มอยู่ในพุ่มไม้ เมื่อเห็นนกแขกเต้าตัวนั้นกำลังจะบินกลับรังพร้อมข้าวรวงใหญ่ ก็ใช้ตาข่ายจับตัวเอาไว้ทันที และก็เป็นไปได้โดยง่าย เพราะข้าวมีน้ำหนักมากทำให้นกแขกเต้าขาดความคล่องแคล่ว
ชาวนาพูดว่า"เจ้ารู้หรือไม่ว่าความโลภของเจ้านำภัยมาให้แก่เจ้าเสียแล้ว แต่ก่อนที่เจ้าจะเป็นอาหารของข้า  ไหนลองบอกมาซิว่า เจ้าเอาข้าวจำนวนมากนี้ไปเพื่ออะไรกัน"
นกแขกเต้าพูดว่า"ข้าไม่ได้โลภมากแต่อย่างใด แต่ที่ข้าต้องนำข้าวกลับไปด้วยทุกครั้งก็เพื่อ ทำหน้าที่ของลูกที่ต้องกตัญญูต่อพ่อแม่ที่แก่เฒ่า หากชีวิตข้าต้องจบสิ้นวันนี้ ก็คงมีอีกหลายชีวิตที่ต้องจบสิ้นลงไปพร้อมกัน"  ชาวหน้าเห็นนกแขกเต้ามีความกตัญญู ก็เกิดความเลื่อมใส จึงให้นกแขกเต้าพาไปยังรังของมัน เพื่อที่ว่าเขาจะได้นำนกแขกเต้าชราพ่อแม่ของมันมาเลี้ยงไว้ที่บ้านของตน  หลังจากนั้นชาวนาก็นำพ่อแม่และนกแขกเต้ามาเลี้ยงดูไว้ที่บ้าน โดยชาวนาผู้ใจดี ให้อาหารดีๆแก่นกแขกเต้า นกแขกเต้าทราบซึ้งนำ้ใจชาวนามาก  พอรุ่งวันหนึ่งนกแขกเต้าได้พบก้อนทองคำก้อนหนึ่งบนภูเขา จึงคาบมาให้กับชาวนาเพื่อตอบแทนชาวนาที่มีพระคุณกับครอบครัวนกแขกต้า

♻️นิทานเรื่องนี้สอนใหัรู้ว่า
ความกตัญญูกตเวที เป็นมงคลอันสูงสุดของชีวิต พ่อแม่เป็นผู้ที่มีพระคุณสูงสุด เมื่อถึงคราวที่ดูแลตนเองได้ สิ่งแรกที่ผู้เป็นลูก ควรทำก็คือการตอบแทนพระคุณของบุพการีผู้ให้กำเนิด และเพราะความกตัญญูเป็นมงคลอันประเสริฐ ผู้ที่มีความกตัญญูจึงได้รับการยกย่อง
นางกาญจนา ยลวิลาศ 571111321132