ผลงานนิทาน

             ในป่าใหญ่แห่งหนึ่งมีสัตว์มากมาย รวมทั้งปุ้มปุ้ยกับแม่ แม่ของปุ้มปุ้ยไม่สบายจึงไม่สามารถมาหาอาหารเองได้ ปุ้มปุ้ยจึงต้องคอยดูแบแม่และหาอาหารมาให้แม่ทุกๆวัน ทุกครั้งที่ปุ้มปุ้ยออกไปหาอาหารจะบอกกับแม่เสมอว่า
              (ปุ้มปุ้ย) แม่ครับผมจะไปหาอาหารนะครับ ผมจะรีบกลับมาผมรักแม่ครับ
               (แม่ปุ้มปุ้ย) แม่ก็รักหนูเหมือนกัน ระวังตัวให้ดีนะลูก
               
                แล้วมีอยู่วันหนึ่งปุ้มปุ้ยไปหาอาหารแล้วเห็นผักกาดมากมาย ปุ้มปุ้ยดีใจมากรีบเก็บหัวผักกาด แต่ทันใดนั้นก็มีคนถือปืนเดินเข้ามา เขาคือลุงแดงเจ้าของสวนนั้นเอง ปุ้มปุ้ยตกใจมาก จึงบอกกับลุงแดงว่า
                 (ปุ้มปุ้ย) อย่าทำอะไรผมเลยครับสงสารหนูเถอะ หนูไม่รู้ว่าผักกาดนี้มีเจ้าของ ผมขอผักกาดนี้ไปให้แม่หนูที่ป๋วยไม่สบายเถอะครับ
               เมื่อลุงแดงได้ฟังก็ถามปุ้มปุ้ยว่า
                  (ลุงแดง) แล้วพพ่อหนูไปไหนทำไมไม่มาหาอาหาร
แล้วปุ้มปุ้ยก็เล่าให้ลุงแดงฟังว่า
                   (ปุ้มปุ้ย) พ่อผมตายแล้วครับ ผมต้องคอยดูแลแม่ ถ้าลุงฆ่าผมก็ไมมีใครดูแลแม่ โปรดปล่อยผมเถอะครับ
        เมื่อลุงแดงได้ฟังที่ปุ้มปุ้ยพูดก็นึกสงสารและภูมิใจที่ปุ้มปุ้ยรู้จักกตัญญู จึงพูดกับปุ้มปุ้ยว่า
                    (ลุงแดง) เอาละในเมื่อเจ้ารู้จักกตัญญูลุงก็จะปล่อยหนูไป และต่อไปนี้ลุงจะให้หนูมาเก็บเอาผักกาดในสวนไปให้แม่เจ้าทุกๆวัน
      เมื่อปุ้มปุ้ยได้ฟังก็ดีใจมากและยกมือไหว้ขอบคุณลุงแดงและพูดว่า
                    (ปุ้มปุ้ย) ผมขอขอบคุณ คุณลุงแดงมากๆครับที่ไม่ฆ่าผม แล้วยังให้ผมมาเก็บผักกาดทุกๆวัน ผมจะไม่ลืมบุญคุณลุงครับถ้ามีโอกาสผมจะตอบแทนบุญคุณลุงแดงครับ

                     แล้วปุ้มปุ้ยกับแม่ก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป