บันทึกการสะท้อนคิดบทเรียนที่ได้จากการพัฒนานิทาน
นิทานเรื่อง นักเดินทางกับหมีป่า
นิทาน เรื่อง นักเดินทางกับหมีป่า
โหน่งกับยาวเป็นเพื่อนรักคู่ซี้นักเดินทาง กำลังเดินคู่กันมาด้วยความสามัคคีไปตามทางในป่าและพูดคุยกันไปอย่างสนุกสนาน แล้วในทันใดนั้นก็มีหมีป่าตัวใหญ่ตัวหนึ่งกระโดดออกมาจากพุ่มไม้ ด้านหลังของทั้งสองโดยไม่ทันรู้ตัว เจ้าหมีตัวใหญ่เดินตรงเข้ามาหมายจะทำร้ายนักเดินทางทั้งสองอย่างจงใจ ทันใดนั่นเองเสียง
" โฮก..ก้าวว์ ” มันร้องคำรามแล้วก้าวเข้ามา ” จ๊าก..หมี ๆๆ ช่วยด้วย ”
โหน่งกับยาวนักเดินทางทั้งสองพอเห็นและรู้ตัวเข้าก็ร้องลั่นและต่างก็พากันวิ่งหนีโกยอ้าวไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิตเลย ยาวนั้นตัวเบาเมื่อวิ่งไปและเหลือบไปเห็นต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งข้างทางก็ปีนหนีขึ้นไปบน ต้นไม้ต้นนั้นด้วยความเร็ว ส่วนโหน่งเพื่อนคู่ซี้นั้นตัวอ้วนและหนักเลยไม่สามารถที่จะปีน ขึ้นไปได้ โหน่งด้วยความกลัวอย่างสุด ๆเหมือนกันจึงตะโกนบอกอ้อนวอนยาวเพี่อนคู่ซี้ให้ช่วยด้วย
” ยาวเพื่อนรักเราปีนขึ้นไปไม่ได้ช่วยดึงมือเราหน่อยสิ ช่วยให้เราหนีขึ้นไปบนนั้นด้วยคนสิเพื่อน ช่วยดึงมือเราหน่อย ” ยาวเมื่อได้ยินดังนั้นก็ตอบปฏิเสธทันที
” ไม่ได้ไม่เอา ตัวอ้วน หนัก อย่างเจ้า ถ้าข้าขืนช่วยดึงเจ้าเดี๋ยวข้าก็พลัดตกลงไปข้างล่างด้วยน่ะสิ ข้ากลัวโดนหมีทำร้ายและกินเข้าไปไม่เอาด้วยหรอกข้ายังไม่อยากตาย ” โหน่งเสียใจกับความเห็นแก่ตัวคิดเอาตัวรอดแต่คนเดียวของยาว เพื่อนคู่ซี้คนนี้มากแต่เจ้าหมีป่านั้นมันกำลังตามเข้ามาจนเกือบจะถึงตัวอยู่รอมร่อนี่แล้ว โหน่งด้วยความกลัวและไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีเลยอยู่ ๆก็ล้มตัวลงนอนคว่ำหน้าอยู่ตรงนั้นและทำเป็นสลบนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ด้วยเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรที่ดีกว่านี้อีกแล้วนั่นเอง
โหน่งนั้นเคยได้ยินคนแก่ ๆผู้มีประสบการณ์เคยบอกว่า
” เมื่อเจอหมีและจนตัวหนีไม่ทันละก็ ให้แกล้งลงนอน ทำเป็นตายนะเพราะหมีมันมีสัญชาติญาณอยู่ว่ามันจะไม่กินของที่ไม่มีชิวิตน่ะ จำคำนี้เอาไว้ก็แล้วกันถ้ารักจะเดินทางน่ะ เชื่อเถอะ.. “โหน่งจึงนึกถึงคำสอนอันนี้ขึ้นมาได้เลยล้มตัวลงนอนนิ่ง ๆแกล้งทำเป็นตายไม่กระดุกกระดิก เจ้าหมีป่าเมื่อตามมาทันและเห็นว่าเยื่อของมันนั้นนอนนิ่ง หมีป่าสงสัยจะตายไปแล้วก็เข้ามาดมจนทั่วร่างของเหยื่อเพื่อให้แน่ใจว่าตายแน่หรือยัง มันดมสำรวจอยู่สักพักจนมันแน่ใจว่าคงตายไปแล้วเพราะไม่เห็น กระดุกกระดิกเลยมันเลยถอยและเดินจากตรงนั้นไปอย่างหมดหวัง ยาวที่อยู่บนต้นไม้เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนั้นและหมีก็จากไปแล้วจึงค่อย ๆลงมาจากต้นไม้และรีบเข้าไปเขย่าโหน่งให้ลุกขึ้นและพูดว่า" เฮ้อรอดไปทีเจ้าหมีมันหนีไปแล้ว ทำไมมันถึงหนีไปก็ไม่รู้ โหน่งนายคิดว่ายังไง ว่าทำไมมัน ถึงหนีไปน่ะ ”
แล้วเมื่อกี่นี้เราเห็นหมีมันทำท่าทางเหมือนเข้าไปกระซิบอะไรที่ข้างหูนาย "โหน่งจึงลุกขึ้นมาแล้วพูดกับยาวว่า ” เออ..หมีมันกระซิบบอกกับเราว่า เพื่อนที่ถึงเวลาที่กำลังเดือด ร้อนและมีอันตราย แต่เอาตัวเองหนีรอดได้คนเดียวก็เป็นใช้ได้นั้นน่ะ ไม่ใช่เพื่อนจะเอามาเป็นเพื่อนผู้ร่วมเดินทางด้วยนั้นไม่ได้หรอก แล้วมันยังบอกอีกด้วยว่าเพื่อนผู้ร่วมเดินทางผู้ที่เวลาที่กำลังเดือดร้อนและได้รับอันตรายแล้วช่วยกันหาทางให้พ้นอันตรายด้วยกันนั้นคือเพื่อนแท้ นายว่าจริงอย่างที่มันกระซิบ บอกหรือปล่าวล่ะ แต่เราเชื่อมันจริงอย่างที่มันกระซิบบอกจริง ๆ นะ” พูดจบแล้วโหน่งก็ออกเดินจากยาวไปทันทีปล่อยให้ยาวยืนงงอยู่อย่างนั้นโดยไม่ทันได้คิดหาคำตอบแก้ตัว ได้แต่อย่างใด
โหน่งกับยาวเป็นเพื่อนรักคู่ซี้นักเดินทาง กำลังเดินคู่กันมาด้วยความสามัคคีไปตามทางในป่าและพูดคุยกันไปอย่างสนุกสนาน แล้วในทันใดนั้นก็มีหมีป่าตัวใหญ่ตัวหนึ่งกระโดดออกมาจากพุ่มไม้ ด้านหลังของทั้งสองโดยไม่ทันรู้ตัว เจ้าหมีตัวใหญ่เดินตรงเข้ามาหมายจะทำร้ายนักเดินทางทั้งสองอย่างจงใจ ทันใดนั่นเองเสียง
" โฮก..ก้าวว์ ” มันร้องคำรามแล้วก้าวเข้ามา ” จ๊าก..หมี ๆๆ ช่วยด้วย ”
โหน่งกับยาวนักเดินทางทั้งสองพอเห็นและรู้ตัวเข้าก็ร้องลั่นและต่างก็พากันวิ่งหนีโกยอ้าวไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิตเลย ยาวนั้นตัวเบาเมื่อวิ่งไปและเหลือบไปเห็นต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่งข้างทางก็ปีนหนีขึ้นไปบน ต้นไม้ต้นนั้นด้วยความเร็ว ส่วนโหน่งเพื่อนคู่ซี้นั้นตัวอ้วนและหนักเลยไม่สามารถที่จะปีน ขึ้นไปได้ โหน่งด้วยความกลัวอย่างสุด ๆเหมือนกันจึงตะโกนบอกอ้อนวอนยาวเพี่อนคู่ซี้ให้ช่วยด้วย
” ยาวเพื่อนรักเราปีนขึ้นไปไม่ได้ช่วยดึงมือเราหน่อยสิ ช่วยให้เราหนีขึ้นไปบนนั้นด้วยคนสิเพื่อน ช่วยดึงมือเราหน่อย ” ยาวเมื่อได้ยินดังนั้นก็ตอบปฏิเสธทันที
” ไม่ได้ไม่เอา ตัวอ้วน หนัก อย่างเจ้า ถ้าข้าขืนช่วยดึงเจ้าเดี๋ยวข้าก็พลัดตกลงไปข้างล่างด้วยน่ะสิ ข้ากลัวโดนหมีทำร้ายและกินเข้าไปไม่เอาด้วยหรอกข้ายังไม่อยากตาย ” โหน่งเสียใจกับความเห็นแก่ตัวคิดเอาตัวรอดแต่คนเดียวของยาว เพื่อนคู่ซี้คนนี้มากแต่เจ้าหมีป่านั้นมันกำลังตามเข้ามาจนเกือบจะถึงตัวอยู่รอมร่อนี่แล้ว โหน่งด้วยความกลัวและไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีเลยอยู่ ๆก็ล้มตัวลงนอนคว่ำหน้าอยู่ตรงนั้นและทำเป็นสลบนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ด้วยเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรที่ดีกว่านี้อีกแล้วนั่นเอง
โหน่งนั้นเคยได้ยินคนแก่ ๆผู้มีประสบการณ์เคยบอกว่า
” เมื่อเจอหมีและจนตัวหนีไม่ทันละก็ ให้แกล้งลงนอน ทำเป็นตายนะเพราะหมีมันมีสัญชาติญาณอยู่ว่ามันจะไม่กินของที่ไม่มีชิวิตน่ะ จำคำนี้เอาไว้ก็แล้วกันถ้ารักจะเดินทางน่ะ เชื่อเถอะ.. “โหน่งจึงนึกถึงคำสอนอันนี้ขึ้นมาได้เลยล้มตัวลงนอนนิ่ง ๆแกล้งทำเป็นตายไม่กระดุกกระดิก เจ้าหมีป่าเมื่อตามมาทันและเห็นว่าเยื่อของมันนั้นนอนนิ่ง หมีป่าสงสัยจะตายไปแล้วก็เข้ามาดมจนทั่วร่างของเหยื่อเพื่อให้แน่ใจว่าตายแน่หรือยัง มันดมสำรวจอยู่สักพักจนมันแน่ใจว่าคงตายไปแล้วเพราะไม่เห็น กระดุกกระดิกเลยมันเลยถอยและเดินจากตรงนั้นไปอย่างหมดหวัง ยาวที่อยู่บนต้นไม้เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนั้นและหมีก็จากไปแล้วจึงค่อย ๆลงมาจากต้นไม้และรีบเข้าไปเขย่าโหน่งให้ลุกขึ้นและพูดว่า" เฮ้อรอดไปทีเจ้าหมีมันหนีไปแล้ว ทำไมมันถึงหนีไปก็ไม่รู้ โหน่งนายคิดว่ายังไง ว่าทำไมมัน ถึงหนีไปน่ะ ”
แล้วเมื่อกี่นี้เราเห็นหมีมันทำท่าทางเหมือนเข้าไปกระซิบอะไรที่ข้างหูนาย "โหน่งจึงลุกขึ้นมาแล้วพูดกับยาวว่า ” เออ..หมีมันกระซิบบอกกับเราว่า เพื่อนที่ถึงเวลาที่กำลังเดือด ร้อนและมีอันตราย แต่เอาตัวเองหนีรอดได้คนเดียวก็เป็นใช้ได้นั้นน่ะ ไม่ใช่เพื่อนจะเอามาเป็นเพื่อนผู้ร่วมเดินทางด้วยนั้นไม่ได้หรอก แล้วมันยังบอกอีกด้วยว่าเพื่อนผู้ร่วมเดินทางผู้ที่เวลาที่กำลังเดือดร้อนและได้รับอันตรายแล้วช่วยกันหาทางให้พ้นอันตรายด้วยกันนั้นคือเพื่อนแท้ นายว่าจริงอย่างที่มันกระซิบ บอกหรือปล่าวล่ะ แต่เราเชื่อมันจริงอย่างที่มันกระซิบบอกจริง ๆ นะ” พูดจบแล้วโหน่งก็ออกเดินจากยาวไปทันทีปล่อยให้ยาวยืนงงอยู่อย่างนั้นโดยไม่ทันได้คิดหาคำตอบแก้ตัว ได้แต่อย่างใด