ผลงานนิทาน

นิทานคุณธรรม
เรื่อง. มดแดงยอดกตัญญู

ณ.ชายป่าแห่งหนึ่งมีลำธารสายหนึ่งที่หล่อเลี้ยงดื่มกินของบรรดาสัตว์ต่างๆที่อาศัยอยู่ในบริเวรป่าแห่งนี้  มีมดแดงตัวหนึ่งหิวน้ำมากจึงไต่ลงไปกินน้ำริมตลิ่ง ลื่นตกลงไปในน้ำ ได้ร้องตะโกนให้สัตว์ตัวอื่นๆช่วย 
มดแดง-  ช่วยด้วยเราตกน้ำเราว่ายนำ้ไม่เป็นช่วยเราด้วย
มดแดงก็ลอยน้ำตุ๊บป่องๆไปมา
พอดีมีนกเขาบินมาเห็นพอดีจึงผูดขึ้นว่า
นกเขา- ไม่เป็นไรเราจะช่วยเจ้าเอง
นกเขาจึงคาบกิ่งไม้โยนลงไปให้  มดแดงไต่ขึ้นกิ่งไม้ ลมพัดพากิ่งไม้ไปที่ริมตลิ่ง  มดแดงจึงไต่ขึ้นฝั่งได้พอรอดตายมดแดงจึงกล่าวขอบคุณนกเขาขึ้นว่า
มดแดง-  ขอบคุณนะนกเขาเราจะไม่ลืมบุณคุณท่านเลย
แล้วนกก็บินจากมดแดงไป
จนอยู่มาวันหนึ่ง  นกเขาออกไปหากินนกกำลังจิกหนอนอยู่  ขณะนั้นมีนายพรานคนหนึ่งเข้าป่ามาเห็นนกเขาพอดีนายพรานจึงหยิบธนูขึ้นมาจะยิงนกเขา มดแดงเห็นเหตุการณ์จึงรีบวิ่งเข้าไปกัดข้อเท้านายพราน   
นายพราน- โอะมดแดงบ้าเอ้ยมากัดข้าดีนักนี้แนะๆ
นายพรานเจ็บเท้าที่มดแดงกัดจึงเอามือปัดมดแดงกระเด็นไป  ลูกธนูจึงพลาดไม่ถูกนกเขาๆได้ยินดังนั้นจึงบินหนีไป  นายพรานเดินกลับบ้านอย่างเสียใจ ที่ไม่ได้ยิงนกเขา. นกเขาก็นึกขอบคุณเจ้ามดแดง
นกเขา- ขอบคุณนะเจ้ามดแดงตัวน้อยที่ช่วยเรา
มดแดง- ไม่เป็นไรหรอก  เพราะเมื่อครั้งก่อนเจ้าก็เคยช่วยชีวิตเราไว้เหมือนกันนี่น่า 
ก็ถือว่ามดแดงได้ตอบแทนบุญคุณนกเขาแล้ว  จบ

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
1). “ความกตัญญูกตเวที…เป็นเครื่องหมายของคนดี”
2). “ผู้ที่ทำความดีไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่…สักวันย่อมได้รับสิ่งดีดี…ผลดีตอบสนองเสมอ”