ผลงานนิทาน

     นิทานเรื่อง ปลาดาว

เก่งและแดงเป็นเด็กใช้ชีวิตเป็นไปตามแบบวิถีของคนลูกน้ำเค็ม ที่มีท้องทะเล และชายหาดแสนสวยที่ทอดยาวไกล
     วันหนึ่งขณะที่เด็กทั้งสองกำลังเดินเล่นที่ชายหาดและจับทรายที่อยู่บนพื้น มาขว้างปาใส่กันด้วยความสนุกสนานในเวลาพลบค่ำ เด็กทั้งสองสังเกตเห็นชายสูงวัยคนหนึ่งอยู่ไกลลิปๆ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็พอจะดูได้ว่า ลุงคนนี้คือลุงเดชคนบ้านเดียวกัน บ้านแกอยู่ท้ายหาด แกกำลังก้มเก็บอะไรบางอย่างขึ้นมาจากพื้นทราย และโยนมันลงไปในน้ำ ทำอยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
      เด็กทั้งสองจึงเดินเข้าไปใกล้ จึงได้รู้ว่าลุงเดชกำลังก้มเก็บปลาดาวที่มาเกยอยู่บนชายหาด และโยนลงทะเลไปทีละตัว
     แดงแปลกใจจึงเดินเข้าไปถามลุงเดชว่า
     " สวัสดัครับลุง กำลังทำอะไรอยู่ครับ"
ลุงเดชหันมามองตามเสียงเด็กแล้วทักทายตอบ
     " อ้าว! เด็กๆลุงกำลังส่งปลาดาวคืนสู่ทะเล เห็นไหมเด็กๆ พอน้ำลงปลาดาวพวกนี้จะขึ้นมาเกยหาด ถ้าลุงไม่โยนมันลงไปในทะเล มันคงแห้งตายเพราะขาดออกซิเจนแน่"
      " ผมเข้าใจล่ะ" เก่งตอบ "แต่ที่หาดนี่มีปลาดาวเป็นพันๆตัวเชียวนะครับ เป็นไปไม่ได้ที่ลุงจะช่วยชีวิตมันได้หมด มันมากเหลือเกิน"
      " ใช่ๆครับ แดงว่ายังมีหาดอีกตั้งเป็นร้อยเป็นพันแห่ง ผมว่าที่ลุงกำลังทำไป มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย"
ลุงเดชยิ้มน้อยๆ ที่ใบหน้า แล้วก้มลงเก็บปลาดาวขึ้นมาอีกตัวหนึ่ง ขณะที่ขว้างมันกลับลงไปในทะเล เขาก็หันมาพูดกับเด็กๆว่า
      " อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ตัวนี้รอด! ไหนเด็กๆลองหยิบขึ้นปลาดาวขึ้นมาคนละตัวสิ"
เด็กทั้งสองต่างวิ่งเก็บปลาดาวขว้างลงทะเล ด้วยความสนุกสนาน ดีใจที่ได้คืนชีวิตให้กับมัน