สองตายายผู้ถูกทอดทิ้ง
นิทานเรื่องสองตายายผู้ถูกทอดทิ้ง
นิทานเรื่อง สองตายายผู้ถูกทอดทิ้ง
มีครอบครัวครอบครัวหนึ่งมีอาชีพทำนา มีลูกชายคนโตชื่อเพชร ลูกสาวคนเล็กชื่อแพรพ่อแม่ทำนาส่งเสียลูกจนเรียนจบได้งานทำและครอบครัวที่ดี แต่ไม่เคยกลับมาสนใจพ่อแม่เลย พ่อกับแม่ จึงตัดสินใจไปเยี่ยมลูกที่กรุงเทพ
และแล้ววันที่พ่อกับแม่ที่รอคอยก็มาถึงที่จะได้ไปเจอลูกๆทั้งสองเดินทางไปหาลูกชายคนโตก่อนแต่พอลูกชายเห็นพ่อกับแม่ก็ตกใจและก็ตะโกนถามพ่อกับแม่ว่า
ลูกชาย : พ่อกับแม่มาทำมัย
พ่อ : พ่อกับแม่ก็มาหาลูกงัยพ่อกับแม่คิดถึงลูกนะ
ลูก: พ่อกับแม่รีบกลับไปเลยเดียวใครมาเห็นเข้าเค้าจะรับสภาพพ่อแม่ไม่ได้ไปๆหอบข้สาวของออกไปจากบ้านผม
พ่อ: ในเมื่อลูกไม่อากให้เรามาหาเราก็ไปเถอะแม่ไปหาลูกแพรก็ได้
แต่พอไปถึงบ้านลูกสาว ลูกสาวเห็นพ่อกับแม่ก็ตกใจร้องตะโกนขึ้นว่า
ลูกสาว: พ่อกับแม่มาทำมัยรีบกลับไปเลยแพรต้องมีครอบครัวที่จะรับผิดชอบรีบออกไปก่อนที่คนอื่นจะมาเจอแล้วไม่ต้องมาหาแพรอีก
ผู้เป็นพ่อและแม่ได้ยินลูกพูดแบบนั้นก็เสียใจเป็นอย่างมากแล้วพ่อก็พูดกับแม่ว่า
พ่อ: แม่ในเมื่อลูกมันไม่ต้องการไม่อยากให้เรามาหาเราก็กลับไปอยู่บ้านทุ่งของเราเหมือนเดิมเถอะแม่
พ่อ:ต่อให้ลูกจะมีการศึกษาที่ดีจะรำ่รวยเงินทองมากสักแค่ใหนถ้าเจ้าไม่มีความกตัญญูต่อพ่อแม่ชีวิตเจ้าก็จะไม่เจริญหรอก
พ่อพูดกับลูกแล้วก็เดินจากไปทั้งน้ำตา
หลายปีผ่านไป เมื่อแพรมีลูกสาวและลูกสาวได้ไปพักที่กรุงเทพเพื่อเรียนหนังสือ
แพรมีความคิดถึงลูกเป็นอย่างมากจึงได้เดินทางไปหาลูกที่กรุงเทพ
แพร : ลูกจ๋าแม่คิดถึงหนูจังเลยให้แม่พักกับลูกด้วยนะ. ผู้เป็นแม่พูดกับลูกสาว
ลูก : ไม่ได้หรอกแม่หนูต้องอยู่กับเพื่อนแม่กลับไปเถอะ พูดแล้วลูกสาวก็เดินหนีไป
ปล่อยให้ผู้เป็นแม่ยืนร้องไห้ที่ลูกพูดและกระทำกับตนเช่นนี้ และคิดย้อนไปถึงตอนที่ตัวแพรเองพูดและไล่พ่อกับแม่เมื่อตอนที่มาหาตนเหมือนกัน
แพร : คงเป็นเวรกรรมที่เราทำไว้กับพ่อแม่เราคงทำให้พ่อแม่เสียใจเหมือนเราตอนนี้
พอแพรนึกและรู้สึกผิดก็คิดที่จะเดินทางไปหาผู้เป็นพ่อและแม่ที่บ้านนอก
ณ.บ้านทุ่ง
แพรได้เดินทางมาถึงบ้านทุ่งที่พ่อและแม่อาศัยอยู่และได้เจอกับลุงพงษ์และแพรก็ได้ถามลุงพงษ์ว่า
แพร: ลุงพงษ์จ๋าเห็นพ่อกับแม่ของแพรรึเปล่าจ๊ะ
ลุงพงษ์ : อ้าวหนูแพรนี้หนูไม่รู้หรอกรึว่าพ่อกับแม่ของหนูตายไปนานแล้วแล้วหนูไปอยู่ใหนมาละถึงไม่รู้
เมื่อแพรได้ฟังคำตอบเช่นนั้นก็ยิ่งรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากที่ตัวเองไม่เคยได้ทำความดีหรือความกตัญญูให้กับผู้มีพระคุณเลยและเมื่อแพรคิดได้มันก็สายเกินไปแล้ว
และเมื่อแพรคิดได้ว่าการกระทำของตนที่ทำไว้กับพ่อแม่มันได้ย้อนกลับมาหาตัวแพรเอง
ที่ไม่มีความกตัญญูต่อผู้เป็นพ่อและแม่ของตนเองเลยและตนก็ตกอยู่ในสภาพเช่นนั้นแล้ว
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า. คนเราเกิดมาต้องมีความกตัญญูต่อพ่อแม่และบุคลที่มีความกตัญญูต่อผู้มีพระคุณนั้นจะประสบแต่ความสุขความเจริญในชีวิต
มีครอบครัวครอบครัวหนึ่งมีอาชีพทำนา มีลูกชายคนโตชื่อเพชร ลูกสาวคนเล็กชื่อแพรพ่อแม่ทำนาส่งเสียลูกจนเรียนจบได้งานทำและครอบครัวที่ดี แต่ไม่เคยกลับมาสนใจพ่อแม่เลย พ่อกับแม่ จึงตัดสินใจไปเยี่ยมลูกที่กรุงเทพ
และแล้ววันที่พ่อกับแม่ที่รอคอยก็มาถึงที่จะได้ไปเจอลูกๆทั้งสองเดินทางไปหาลูกชายคนโตก่อนแต่พอลูกชายเห็นพ่อกับแม่ก็ตกใจและก็ตะโกนถามพ่อกับแม่ว่า
ลูกชาย : พ่อกับแม่มาทำมัย
พ่อ : พ่อกับแม่ก็มาหาลูกงัยพ่อกับแม่คิดถึงลูกนะ
ลูก: พ่อกับแม่รีบกลับไปเลยเดียวใครมาเห็นเข้าเค้าจะรับสภาพพ่อแม่ไม่ได้ไปๆหอบข้สาวของออกไปจากบ้านผม
พ่อ: ในเมื่อลูกไม่อากให้เรามาหาเราก็ไปเถอะแม่ไปหาลูกแพรก็ได้
แต่พอไปถึงบ้านลูกสาว ลูกสาวเห็นพ่อกับแม่ก็ตกใจร้องตะโกนขึ้นว่า
ลูกสาว: พ่อกับแม่มาทำมัยรีบกลับไปเลยแพรต้องมีครอบครัวที่จะรับผิดชอบรีบออกไปก่อนที่คนอื่นจะมาเจอแล้วไม่ต้องมาหาแพรอีก
ผู้เป็นพ่อและแม่ได้ยินลูกพูดแบบนั้นก็เสียใจเป็นอย่างมากแล้วพ่อก็พูดกับแม่ว่า
พ่อ: แม่ในเมื่อลูกมันไม่ต้องการไม่อยากให้เรามาหาเราก็กลับไปอยู่บ้านทุ่งของเราเหมือนเดิมเถอะแม่
พ่อ:ต่อให้ลูกจะมีการศึกษาที่ดีจะรำ่รวยเงินทองมากสักแค่ใหนถ้าเจ้าไม่มีความกตัญญูต่อพ่อแม่ชีวิตเจ้าก็จะไม่เจริญหรอก
พ่อพูดกับลูกแล้วก็เดินจากไปทั้งน้ำตา
หลายปีผ่านไป เมื่อแพรมีลูกสาวและลูกสาวได้ไปพักที่กรุงเทพเพื่อเรียนหนังสือ
แพรมีความคิดถึงลูกเป็นอย่างมากจึงได้เดินทางไปหาลูกที่กรุงเทพ
แพร : ลูกจ๋าแม่คิดถึงหนูจังเลยให้แม่พักกับลูกด้วยนะ. ผู้เป็นแม่พูดกับลูกสาว
ลูก : ไม่ได้หรอกแม่หนูต้องอยู่กับเพื่อนแม่กลับไปเถอะ พูดแล้วลูกสาวก็เดินหนีไป
ปล่อยให้ผู้เป็นแม่ยืนร้องไห้ที่ลูกพูดและกระทำกับตนเช่นนี้ และคิดย้อนไปถึงตอนที่ตัวแพรเองพูดและไล่พ่อกับแม่เมื่อตอนที่มาหาตนเหมือนกัน
แพร : คงเป็นเวรกรรมที่เราทำไว้กับพ่อแม่เราคงทำให้พ่อแม่เสียใจเหมือนเราตอนนี้
พอแพรนึกและรู้สึกผิดก็คิดที่จะเดินทางไปหาผู้เป็นพ่อและแม่ที่บ้านนอก
ณ.บ้านทุ่ง
แพรได้เดินทางมาถึงบ้านทุ่งที่พ่อและแม่อาศัยอยู่และได้เจอกับลุงพงษ์และแพรก็ได้ถามลุงพงษ์ว่า
แพร: ลุงพงษ์จ๋าเห็นพ่อกับแม่ของแพรรึเปล่าจ๊ะ
ลุงพงษ์ : อ้าวหนูแพรนี้หนูไม่รู้หรอกรึว่าพ่อกับแม่ของหนูตายไปนานแล้วแล้วหนูไปอยู่ใหนมาละถึงไม่รู้
เมื่อแพรได้ฟังคำตอบเช่นนั้นก็ยิ่งรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากที่ตัวเองไม่เคยได้ทำความดีหรือความกตัญญูให้กับผู้มีพระคุณเลยและเมื่อแพรคิดได้มันก็สายเกินไปแล้ว
และเมื่อแพรคิดได้ว่าการกระทำของตนที่ทำไว้กับพ่อแม่มันได้ย้อนกลับมาหาตัวแพรเอง
ที่ไม่มีความกตัญญูต่อผู้เป็นพ่อและแม่ของตนเองเลยและตนก็ตกอยู่ในสภาพเช่นนั้นแล้ว
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า. คนเราเกิดมาต้องมีความกตัญญูต่อพ่อแม่และบุคลที่มีความกตัญญูต่อผู้มีพระคุณนั้นจะประสบแต่ความสุขความเจริญในชีวิต