ช้างเบิ้มผู้กตัญญู
ช้างเบิ้มผู้กตัญญู
"ช้างเบิ้ม" เป็นช้างเพศผู้ ตัวโต งวงยาว งาสีขาว ใบหูหนาใหญ่ ดวงตาเล็กๆ และมีหางเล็กยาวคอยแกว่งไกว อาศัยอยู่ในป่าใหญ่แห่งหนึ่ง ทุกทุกวัน"ช้างเบิ้ม" จะกินใบไม้เป็นอาหาร
แต่เช้านี้ "ช้างเบิ้ม" โชคไม่ดีเลย ตื่นขึ้นมาเจอไฟไหม้ป่าหมดเสียแล้ว "ช้างเบิ้ม" กลัวจึงรีบวิ่งหนีออกมาจากป่าเพื่อเอาตัวรอด พร้อมร้องตะโกน
"ช้างเบิ้ม": ไฟไหม้ ไฟไหม้ หนีเร็ว
"ช้างเบิ้ม" ยืนพักเหนื่อยอยู่ริมถนน พลางนำ้ตาก็ไหลพราก
"ช้างเบิ้ม": ฮือฮือ ฮือฮือ ป่าโดนไฟไหม้หมดแล้ว "ช้างเบิ้ม" จะกินอาหารที่ไหนล่ะ แต่ถ้านั่งอยู่อย่างนี้
"ช้างเบิ้ม" ต้องตายแน่ๆเลย ไปขออาหารในหมู่บ้านดีกว่า
ว่าแล้ว "ช้างเบิ้ม" ก็ไม่รอช้า รีบเดินตามถนนเข้าไปในหมู่บ้าน ระหว่างทาง "ช้างเบิ้ม" เจอแม่ค้าหาบกล้วยไปขายพอดี จึงเข้าไปขอกล้วยกิน
"ช้างเบิ้ม" : แม่ค้าจ๋า "ช้างเบิ้ม" หิวจังเลย ขอกล้วยกินหน่อย กล้วยคงหวานน่าดูเลยนะ
"แม่ค้าขายกล้วย" : ไม่ได้หรอก "ช้างเบิ้ม" ของซื้อของขาย จะมาขอได้ไง จะไปไหนก็ไป
"ช้างเบิ้ม" นึกเสียใจ แต่ก็ยอมเดินหนีไป จนไปเจอบ้านหลังหนึ่งซึ่งมีตาชื่อ "บุญมี" มีอาชีพสานกระติบข้าวขาย อาศัยอยู่กับลูกสาวชื่อ "ทอง" ซึ่งมีอาชีพทอเสื่อขาย ช้างเบิ้มดีใจมากเดินไปขออาหาร
"ช้างเบิ้ม" : ตา "ช้างเบิ้ม" หิวมาก ขออาหารกินหน่อย
"ตาบุญมี: ""ช้างเบิ้ม" เอ๊ย ตาก็ไม่มีอะไรให้กินหรอก นอกจากอ้อยที่ตาปลูกไว้หลังบ้าน งั้นเจ้าก็กินให้อิ่มเถอะนะ
"ช้างเบิ้ม" ใช้งวงพันอ้อยเข้าปากด้วยความเอร็ดอร่อย เมื่ออิ่มแล้วจึวกล่าวขอบคุณตา "บุญมี"
"ช้างเบิ้ม" : ตาใจดีจัง "ช้างเบิ้ม" ขอบคุณตามากๆเลยนะ ที่ให้อ้อยกิน "ช้างเบิ้ม" จะไม่ลืมบุญคุณของตา ถ้าตามีอะไรให้ช่วยบอก "ช้างเบิ้ม" เลยนะ "ช้างเบิ้ม" ทำได้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้ "ช้างเบิ้ม" ต้องขอลาตาไปหาที่อยู่ใหม่ก่อนนะเดี๋ยวจะค่ำเสียก่อน
"ตาบุญมี" ขอบคุณเอ็งมากเลย "ช้างเบิ้ม" โชคดีนะ
อยู่มาไม่นาน "ตาบุญมี" เข้าไปตัดฟืนในป่า แล้วโดนงูเห่ากัดขา "ตาบุญมี" ร้องขอความช่วยเหลือด้วยความเจ็บปวดจวนจะสิ้นลม
"ตาบุญมี" : ช่วยด้วย ช่วยด้วย ตาโดนงูกัด
"ช้างเบิ้ม" เดินผ่านมาพอดี และจำได้ว่า "ตาบุญมี" เป็นผู้ให้อ้อยกินเมื่อยามหิวโหย จึงเข้าไปช่วย "ช้างเบิ้ม" ใช้งวงดูดพิษงูออกให้ตา แล้วใช้งวงพันรอบตัว "ตาบุญมี" อุ้มพาไปหาหมอ
"ช้างเบิ้ม" : ตาทำใจดีดีไว้นะ "ช้างเบิ้ม" จะช่วยตาเอง ตาต้องปลอดภัย
'ตาบุญมี" ปลอดภัยจากการช่วยเหลือของ "ช้างเบิ้ม"
"ตาบุญมี" : ตาต้องขอบใจ "ช้างเบิ้ม" นะที่ช่วยตาถ้า "ช้างเบิ้ม" ไม่ช่วยตา ตาต้องตายแน่ๆเลย
"ช้างเบิ้ม" : ไม่เป็นไรหรอกตา ตาช่วย "ช้างเบิ้ม" "ช้างเบิ้ม' ไม่เคยลืมบุญคุณของตาเลย
"ตาบุญมี" : เจ้าเป็นช้างยอดกตัญญูอย่างนี้ ช่างน่าชื่นชมจริงๆ ไปอยู่เป็นเพื่อนตานะ ตาจะปลูกอ้อยให้เจ้ากินเอง
"ช้างเบิ้ม" : ขอบคุณครับตา
"ช้างเบิ้ม" จึงไปอยู่กับ "ตาบุญมี " และลูกสาวอย่างมีความสุข
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ความกตัญญูเป็นเครื่องหมายของคนดี เป็นคุณธรรมที่สำคัญสำหรับมนุษย์ ทำให้คนในสังคมอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข
"ช้างเบิ้ม" เป็นช้างเพศผู้ ตัวโต งวงยาว งาสีขาว ใบหูหนาใหญ่ ดวงตาเล็กๆ และมีหางเล็กยาวคอยแกว่งไกว อาศัยอยู่ในป่าใหญ่แห่งหนึ่ง ทุกทุกวัน"ช้างเบิ้ม" จะกินใบไม้เป็นอาหาร
แต่เช้านี้ "ช้างเบิ้ม" โชคไม่ดีเลย ตื่นขึ้นมาเจอไฟไหม้ป่าหมดเสียแล้ว "ช้างเบิ้ม" กลัวจึงรีบวิ่งหนีออกมาจากป่าเพื่อเอาตัวรอด พร้อมร้องตะโกน
"ช้างเบิ้ม": ไฟไหม้ ไฟไหม้ หนีเร็ว
"ช้างเบิ้ม" ยืนพักเหนื่อยอยู่ริมถนน พลางนำ้ตาก็ไหลพราก
"ช้างเบิ้ม": ฮือฮือ ฮือฮือ ป่าโดนไฟไหม้หมดแล้ว "ช้างเบิ้ม" จะกินอาหารที่ไหนล่ะ แต่ถ้านั่งอยู่อย่างนี้
"ช้างเบิ้ม" ต้องตายแน่ๆเลย ไปขออาหารในหมู่บ้านดีกว่า
ว่าแล้ว "ช้างเบิ้ม" ก็ไม่รอช้า รีบเดินตามถนนเข้าไปในหมู่บ้าน ระหว่างทาง "ช้างเบิ้ม" เจอแม่ค้าหาบกล้วยไปขายพอดี จึงเข้าไปขอกล้วยกิน
"ช้างเบิ้ม" : แม่ค้าจ๋า "ช้างเบิ้ม" หิวจังเลย ขอกล้วยกินหน่อย กล้วยคงหวานน่าดูเลยนะ
"แม่ค้าขายกล้วย" : ไม่ได้หรอก "ช้างเบิ้ม" ของซื้อของขาย จะมาขอได้ไง จะไปไหนก็ไป
"ช้างเบิ้ม" นึกเสียใจ แต่ก็ยอมเดินหนีไป จนไปเจอบ้านหลังหนึ่งซึ่งมีตาชื่อ "บุญมี" มีอาชีพสานกระติบข้าวขาย อาศัยอยู่กับลูกสาวชื่อ "ทอง" ซึ่งมีอาชีพทอเสื่อขาย ช้างเบิ้มดีใจมากเดินไปขออาหาร
"ช้างเบิ้ม" : ตา "ช้างเบิ้ม" หิวมาก ขออาหารกินหน่อย
"ตาบุญมี: ""ช้างเบิ้ม" เอ๊ย ตาก็ไม่มีอะไรให้กินหรอก นอกจากอ้อยที่ตาปลูกไว้หลังบ้าน งั้นเจ้าก็กินให้อิ่มเถอะนะ
"ช้างเบิ้ม" ใช้งวงพันอ้อยเข้าปากด้วยความเอร็ดอร่อย เมื่ออิ่มแล้วจึวกล่าวขอบคุณตา "บุญมี"
"ช้างเบิ้ม" : ตาใจดีจัง "ช้างเบิ้ม" ขอบคุณตามากๆเลยนะ ที่ให้อ้อยกิน "ช้างเบิ้ม" จะไม่ลืมบุญคุณของตา ถ้าตามีอะไรให้ช่วยบอก "ช้างเบิ้ม" เลยนะ "ช้างเบิ้ม" ทำได้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้ "ช้างเบิ้ม" ต้องขอลาตาไปหาที่อยู่ใหม่ก่อนนะเดี๋ยวจะค่ำเสียก่อน
"ตาบุญมี" ขอบคุณเอ็งมากเลย "ช้างเบิ้ม" โชคดีนะ
อยู่มาไม่นาน "ตาบุญมี" เข้าไปตัดฟืนในป่า แล้วโดนงูเห่ากัดขา "ตาบุญมี" ร้องขอความช่วยเหลือด้วยความเจ็บปวดจวนจะสิ้นลม
"ตาบุญมี" : ช่วยด้วย ช่วยด้วย ตาโดนงูกัด
"ช้างเบิ้ม" เดินผ่านมาพอดี และจำได้ว่า "ตาบุญมี" เป็นผู้ให้อ้อยกินเมื่อยามหิวโหย จึงเข้าไปช่วย "ช้างเบิ้ม" ใช้งวงดูดพิษงูออกให้ตา แล้วใช้งวงพันรอบตัว "ตาบุญมี" อุ้มพาไปหาหมอ
"ช้างเบิ้ม" : ตาทำใจดีดีไว้นะ "ช้างเบิ้ม" จะช่วยตาเอง ตาต้องปลอดภัย
'ตาบุญมี" ปลอดภัยจากการช่วยเหลือของ "ช้างเบิ้ม"
"ตาบุญมี" : ตาต้องขอบใจ "ช้างเบิ้ม" นะที่ช่วยตาถ้า "ช้างเบิ้ม" ไม่ช่วยตา ตาต้องตายแน่ๆเลย
"ช้างเบิ้ม" : ไม่เป็นไรหรอกตา ตาช่วย "ช้างเบิ้ม" "ช้างเบิ้ม' ไม่เคยลืมบุญคุณของตาเลย
"ตาบุญมี" : เจ้าเป็นช้างยอดกตัญญูอย่างนี้ ช่างน่าชื่นชมจริงๆ ไปอยู่เป็นเพื่อนตานะ ตาจะปลูกอ้อยให้เจ้ากินเอง
"ช้างเบิ้ม" : ขอบคุณครับตา
"ช้างเบิ้ม" จึงไปอยู่กับ "ตาบุญมี " และลูกสาวอย่างมีความสุข
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ความกตัญญูเป็นเครื่องหมายของคนดี เป็นคุณธรรมที่สำคัญสำหรับมนุษย์ ทำให้คนในสังคมอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข