นิทานก้อม

มีบักอั่นหนึ่ง(ผู้ชายคนหนึ่ง) เป็นคนรอบคอบคัก เอิ่น (เรียก)มันว่าบักรอบคอบซะเนาะ   กะย่อนพ่อเลาสอนอยู่ซุมื้อ(ทุกวัน)นั่นล่ะหวา ว่าเฮาต้องเป็นคนรอบคอบ หมั่นสังเกตอย่าเชื่อไผ(ใคร)ง่าย ๆ ทุกอย่างถ้าสงสัยต้องพิสูจน์ ต้องทดลอง จนให้ฮู้จริง ฮู้ให้มันอีหลีไปเลย   มื้อหนึ่ง บักรอบคอบย่างไปนา พอดีสังเกตเห็น น้ำข้น ๆ สีออกน้ำตาล ๆ อยู่กองหนึ่ง ถ้าเป็นคนปกติ เห็นแล้วมันสิเป็นอีหยังกะซางมัน กะสิบ่สนใจ แต่ว่าสำหรับบักรอบคอบ มันต้องฮู้ (รู้)ให้ได้ ว่าอั่นนี้แมนหยัง มันกะเลยนั่งลงข้าง ๆ กองสีน้ำตาลนั้น เหลียว(มอง)เบิ่งแล้ว เบิ่งอีก“ มันกะเลยเอามือไปหยิบขึ้นมา ลองถู ๆ สังเกตเบิ่งความละเอียด ว่าแมนดินหรือแมนอีหยังกันแท้
“อือ..บายเบิ่งแล้ว กะคล้าย ๆ ขี้ยุ แต่ว่า มันคือเป็นกองแบบนี้ ...เอ...มันสิแมนขี้บ่นอ ต้องลองซิมเบิ่ง” มันกะเลยเอานิ้วซี้ไปต้อยมาซิมเบิ่ง แล้วกะฮ้อง(ร้อง)อย่างดีใจว่า
“โฮ ...ขี้อีหลี(จริงๆ) ขี้อีหลี  ดีนะที่กูเป็นคนรอบคอบ บ่จั่งซั้น กูเหยียบขี้ไปแล้ว”