นิทานก้อม

คุณครูนภา  ภูมิลำเนา(บ้านเกิด)เดิมลาว(เธอ)อยู่ทางจังหวัดขอนแก่นพุ่นหละ ลาวเรียนจบครูแล้ว ลาวเลยสอบบรรจุครูได้ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง อยู่อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลยกะยังหวะ ลาวบรรจุครูมาได้แล้ว 5 ปี ลาวกะได้แต่งงาน อยู่ต่อมา ลาวกะได้ลูกผู้หนึ่ง(1คน) ด้วยความที่ลาว ไปบรรจุครูอยู่ไกลบ้านเกิดเจ้าของ ปู่ย่าตายายกะบ่อยู่นำ สามีลาวกะทำงานกันอยู่คนละหม่อง(ที่)ว่าสั่นเถาะ
      เวลาลาวไปสอนนักเรียน ลาวกะเลยเอาอู่ลูกไปแขวนไว้หลังห้องเรียน ลาวบ่กล้าจ้างคนเลี้ยงลูกให้ลาว เพราะว่าลาวย่านเขาเบิ่งลูกให้ลาวบ่ดีสั่นดอก 
     คุณครูนภา  ลาวเป็นครูประจำชั้น ป.4  ลาวสอนไปนำเลี้ยงลูกไปพร้อม อุปกรณ์การเลี้ยงลูกลาวมีพร้อมเบิดสู่แนว บ่ว่าสิเป็น อู่ ผ้าอ้อม ขวดนม  นมผง กระติกน้ำฮ้อน และอุปกรณ์อื่นๆอีกมากมาย
     มื้อหนึ่ง..คุณครูนภา  ลาวสอนนักเรียนแล้ว ลาวกะสิมาซงนมให้ลูกลาว แต่บังเอิญ ลาวหากระป๋องนมลูกลาวบ่เห็น ลาวกะส่องหาหม่องฮั่นหม่องหนี่กะบ่เห็น ลาวเลยถามเด็กน้อยนักเรียนห้องลาวว่า นี่..นักเรียน  ใครเห็นนมครูบ้าง  นักเรียนในห้องลาว สิบกว่าคนกะบ่มีไผกล้าตอบ ลูกลาวกะแฮ่งไห้ คือสิแม่นอยากกินนม  คุณครูนภาแฮ่งใจฮ้าย ลาวเลยถามนักเรียน เสียงดังๆขึ้นว่า  นี่..นักเรียน ใครเห็นนมครูบ้าง..กะบ่มีไผกล้าตอบอีก
      บาดนี้ลาวคือสิสูน ลาวเลยถามนักเรียนแฮงกว่าเก่าว่า..นี่ นักเรียน ใครเห็นนมครูบ้าง...พอดีเด็กชายปรีดา  ย่านคุณครูฮ้ายให้หมู่ในห้อง เด็กชายปรีดา กะเลยยกมือขึ้นตอบคุณครูนภาว่า..ผมเห็นนมคุณครูครับ..
     คุณครูนภาคึดว่าแม่นเด็กชายปรีดาเห็นกระป๋องนมลูกลาว ลาวเลยถามย้อนไปว่า เธอเห็นนมครูตอนไหน..เด็กชายปรีดาเลยตอบคุณครูนภาด้วยความหมั่นใจว่า ผมเห็นนมคุณครูสู่มื้อหละครับ มือนี่ผมกะเห็นนมคุณครู ตอนคุณครูก้มลงหยิบเอาผ้าอ้อมลูกคุณครูหละครับ     

              ระวังแน่เด้อคุณครูกะดาย ถามคำถามนักเรียนอย่ากำกวมหลายเด็กน้อยกะสิเข้าใจผิดเด้
                                             เซียงน้อย หนองข้อง