นิทานก้อม
นิทาน เรื่อง หลวงพ่อขี้ไก่
..:: หลวงพ่อขี้ไก่ ::..
มื้อหนึ่ง ตอนเช้า ก่อนหลวงพ่อสิออกไปบิณฑบาต กะได้สั่งเณรน้อยว่า
"น้อย น้อย หลวงพ่อสิไปบิณฑบาตเด้อ อยู่กุฏิกะให้เบิ่งดีๆ อย่าให้ไก่มาขี้ใส่เด้อ คันไก่มาขี้ใส่ได้ เดี๋ยวสิลงโทษอย่างหนัก" เว้าแล้วหลวงพ่อกะเข้าไปบิณฑบาต เณรน้อย กะเลยวางแผนอุบาย แกล้งหลวงพ่อ กะคือ เอาน้ำอ้อยย่วย ไปหยอดไว้หม่องฮั่น หม่องหนี่ เริ่มตั้งแต่บ่อนคันไดพุ่นน่ะขึ้นมา หยอดให้คือกองขี้ไก่ หยอดแล้วแล้ว กะคอยเฝ้าไล่ไก่ บ่ให้ขึ้นกุฏิ บักอย่างดี พอประมาณเวลา ที่หลวงพ่อสิกลับมา เณรน้อยกะทำท่า บ่ได้อยู่เฝ้ากุฏิ ไปย่างเล่น อยู่ทางอื่นเสย ว่าสั่นสา หลวงพ่อกลับมา เห็นกองน้ำอ้อยย่วย ว่าแม่นขี้ไก่ เลาสูนวะสั่น ฮ้องหาเณรน้อยว่า "น้อยเอ้ย น้อย เจ้าไปเฮ็ดหยังอยู่ไสเดียวเนียะ เป็นหยังจั่งบ่มาเฝ้ากุฏิ ปล่อยให้ไก่ มาขี้ใส่เต็มเลยเนี่ย" พอเณรน้อยมาแล้ว หลวงพ่อกะเลยทำโทษ ให้เณรน้อย กินขี้ไก่ เณรน้อย กะทำเป็นอิดออด บ่อยากกิน แต่ในที่สุดกะกิน เอามือต้วยกองนั่น แล้วกะกองนี่ มากินอย่างเป็นตาแซบ "ฮู้ แซบ ๆ ฮู้ หวานดี แซบ" หลวงพ่อ เห็นเณรน้อยกินเป็นตาแซบ กะเลยถามว่า
มันแซบอีหลีติน้อย มันบ่เหม็นติ แซบอีหลีครับหลวงพ่อ ลองชิมเบิ่งครับ
หลวงพ่อกะเลยเอามือต้วย มาลองชิมเบิ่ง "โฮ้ หวาน หอม แซบดี" อืม ขี้ไก่ มันกะแซบปานนี้ ตั้วหนิแมะ คันฮู้จั่งซี้ ปล่อยให้ไก่ มาขี้ใส่กุฏิแต่โดนแล้ว...... มื้อลุน บ่ต้องไล่มันเด้อน้อย ปล่อยให้มันมาขี้ใส่หลายๆ โลดเด้อ เณรน้อย กะหัวย่ามอยู่ในใจ นั่นแหล่ว มื้อลุน ก่อนหลวงพ่อสิเข้าไปบิณฑบาต กะสั่งเณรน้อยอีกว่า "น้อย ๆ มื้อนี้ ปล่อยให้ไก่มาขี้ใส่กุฏิหลายๆ เด้อ" เณรน้อย กะเลยหนีไปหาเล่นอยู่หม่องอื่น ปล่อยให้ไก่ ขึ้นมาขี้ใส่กุฏิ ตามคำสั่งของหลวงพ่อ พอหลวงพ่อกลับจากบิณฑบาต เห็นไก่แตกแซวๆ อยู่เทิงกุฏิ กะดีใจบักอย่างใหญ่ เลาติดใจรสชาติขี้ไก่มื้อวาน กะเลยค่อยๆ ย่อง ไปหาขี้ไก่ เทิงย่าน ไก่มันตื่น หนีลงกุฏิไปก่อน เลากะเอามือต้วยขึ้นมาเลียกิน
เอ๊ะ!! กองนี้ มันคือบ่แซบหว่า เป็นเหม็นๆ นำ เลาสงสัย แล้วกะหยับไปหาชิม กองอื่นต่อไป....
เณรน้อย กะจอบเบิ่งอยู่เด้ ฮ้องถามหลวงพ่อว่า เป็นจั่งได๋ครับ หลวงพ่อ แซบบ่
เป็ง เหม็ง ๆ ฉ่ง ๆ (เป็นเหม็นๆ ส้มๆ) หลวงพ่อเบ๋ปากตอบ
เณรน้อย เลากะหัวย่าม ย่าม แหล่วเนาะ "ไผว่าขี้ไก่มันแซบ... ขี้ไก่มันบ่แซบเดิก" (บ่เคยซิมดอกว้า)... กั๊ก ๆ ๆ ๆ ...(เสียงหัวเด้หนิ) หลวงพ่อกะเสียฮู้เณรน้อยซั่นแหล่ว
มื้อหนึ่ง ตอนเช้า ก่อนหลวงพ่อสิออกไปบิณฑบาต กะได้สั่งเณรน้อยว่า
"น้อย น้อย หลวงพ่อสิไปบิณฑบาตเด้อ อยู่กุฏิกะให้เบิ่งดีๆ อย่าให้ไก่มาขี้ใส่เด้อ คันไก่มาขี้ใส่ได้ เดี๋ยวสิลงโทษอย่างหนัก" เว้าแล้วหลวงพ่อกะเข้าไปบิณฑบาต เณรน้อย กะเลยวางแผนอุบาย แกล้งหลวงพ่อ กะคือ เอาน้ำอ้อยย่วย ไปหยอดไว้หม่องฮั่น หม่องหนี่ เริ่มตั้งแต่บ่อนคันไดพุ่นน่ะขึ้นมา หยอดให้คือกองขี้ไก่ หยอดแล้วแล้ว กะคอยเฝ้าไล่ไก่ บ่ให้ขึ้นกุฏิ บักอย่างดี พอประมาณเวลา ที่หลวงพ่อสิกลับมา เณรน้อยกะทำท่า บ่ได้อยู่เฝ้ากุฏิ ไปย่างเล่น อยู่ทางอื่นเสย ว่าสั่นสา หลวงพ่อกลับมา เห็นกองน้ำอ้อยย่วย ว่าแม่นขี้ไก่ เลาสูนวะสั่น ฮ้องหาเณรน้อยว่า "น้อยเอ้ย น้อย เจ้าไปเฮ็ดหยังอยู่ไสเดียวเนียะ เป็นหยังจั่งบ่มาเฝ้ากุฏิ ปล่อยให้ไก่ มาขี้ใส่เต็มเลยเนี่ย" พอเณรน้อยมาแล้ว หลวงพ่อกะเลยทำโทษ ให้เณรน้อย กินขี้ไก่ เณรน้อย กะทำเป็นอิดออด บ่อยากกิน แต่ในที่สุดกะกิน เอามือต้วยกองนั่น แล้วกะกองนี่ มากินอย่างเป็นตาแซบ "ฮู้ แซบ ๆ ฮู้ หวานดี แซบ" หลวงพ่อ เห็นเณรน้อยกินเป็นตาแซบ กะเลยถามว่า
มันแซบอีหลีติน้อย มันบ่เหม็นติ แซบอีหลีครับหลวงพ่อ ลองชิมเบิ่งครับ
หลวงพ่อกะเลยเอามือต้วย มาลองชิมเบิ่ง "โฮ้ หวาน หอม แซบดี" อืม ขี้ไก่ มันกะแซบปานนี้ ตั้วหนิแมะ คันฮู้จั่งซี้ ปล่อยให้ไก่ มาขี้ใส่กุฏิแต่โดนแล้ว...... มื้อลุน บ่ต้องไล่มันเด้อน้อย ปล่อยให้มันมาขี้ใส่หลายๆ โลดเด้อ เณรน้อย กะหัวย่ามอยู่ในใจ นั่นแหล่ว มื้อลุน ก่อนหลวงพ่อสิเข้าไปบิณฑบาต กะสั่งเณรน้อยอีกว่า "น้อย ๆ มื้อนี้ ปล่อยให้ไก่มาขี้ใส่กุฏิหลายๆ เด้อ" เณรน้อย กะเลยหนีไปหาเล่นอยู่หม่องอื่น ปล่อยให้ไก่ ขึ้นมาขี้ใส่กุฏิ ตามคำสั่งของหลวงพ่อ พอหลวงพ่อกลับจากบิณฑบาต เห็นไก่แตกแซวๆ อยู่เทิงกุฏิ กะดีใจบักอย่างใหญ่ เลาติดใจรสชาติขี้ไก่มื้อวาน กะเลยค่อยๆ ย่อง ไปหาขี้ไก่ เทิงย่าน ไก่มันตื่น หนีลงกุฏิไปก่อน เลากะเอามือต้วยขึ้นมาเลียกิน
เอ๊ะ!! กองนี้ มันคือบ่แซบหว่า เป็นเหม็นๆ นำ เลาสงสัย แล้วกะหยับไปหาชิม กองอื่นต่อไป....
เณรน้อย กะจอบเบิ่งอยู่เด้ ฮ้องถามหลวงพ่อว่า เป็นจั่งได๋ครับ หลวงพ่อ แซบบ่
เป็ง เหม็ง ๆ ฉ่ง ๆ (เป็นเหม็นๆ ส้มๆ) หลวงพ่อเบ๋ปากตอบ
เณรน้อย เลากะหัวย่าม ย่าม แหล่วเนาะ "ไผว่าขี้ไก่มันแซบ... ขี้ไก่มันบ่แซบเดิก" (บ่เคยซิมดอกว้า)... กั๊ก ๆ ๆ ๆ ...(เสียงหัวเด้หนิ) หลวงพ่อกะเสียฮู้เณรน้อยซั่นแหล่ว