ผลงานนิทาน

นิทานอุ้ยอ้ายร้ายจัง
ณ ชายป่าแห่งหนึ่ง มีดอกไม้เบ่งบานสีสวย ตระการตามีกลิ่นหอมโชยไปทั่วมีหมู่แมลง
มากมาย ทั้งผีเสื้อ ผึ้งน้อย โผบินตอมดอกไม้หากินนำ้หวานของดอกไม้
อยู่มาวันหนึ่งมีหมีชื่อเจ้า"อุ้ยอ้าย" กับเพื่อนอีก 2ตัว ออกอาละวาดทำลายดอกไม้ ไล่ตีพวกแมลงทำให้ดอกไม้หักเสียหาย
ผีเสื้อ โมโหมากจึ่งร้องด่าหมีอุ้ยอ้าย
ผีเสื้อ: หมีจอมทำลายเจ้าใจร้ายมากเห็นไหมดอกไม้เสียหายหมด
หมี : จึ่งตะโกนกลับไป มันไม่ใช่ดอกไม้ของเจ้าอย่ามายุ่ง
ผีเสื้อจึ่งบินจากไป วันต่อมาผีเสื้อบินมาเจอผึ้งจึงปรึกษากับผึ้งว่า
ผีเสื้อ : ผึ้งน้อยเราพึ่งไปเจอกับหมีอุ้ยอ้ายมามันกับพวกทำลายดอกไม้และไล่ตีแมลงเรา
เราจึ่งอยากให้ผึ้งน้อยไปบอกหมีอุ้ยอ้ายให้เลิกทำลายดอกไม้และแมลงว่าแมลงและดอกไม้มีประโยชน์อย่างมาก
ผึ้ง: พอเจอเจ้าหมีอุ้ยอ้ายผึ้งน้อยจึ่งกล่าวว่า" เพื่อนจ๋า เจ้ารู้บ้างไหม ในเกสรดอกไม้นั้น
มีนำ้หวานของดอกไม้ หวานหอมมากรู้ไหมพวกเราได้ประโยชน์จากเขานะ ถ้าไม่มีดอกไม้เราจะหากินนำ้หวานได้จากไหน" ผึ้งน้อยกล่าว
ผึ้งน้อยเสริมอีกว่า "เจ้าเห็นรังผึ้งของข้าไหมข้าได้มาจาก นำ้หวานของดอกไม้พวกนั้น
จึ่งได้หอมหวาน" ข้าสะสมมานานปี
หมี: เหลือบไปเห็นก็เดินเข้าไปฉกรังผึ้งมากินหน้าตาเฉยไม่สนใจคำบอกกล่าวของผึ้งเลยเจ้าหมีอุ้ยอ้ายกินอย่างเอร็ดอร่อย ฉีกรังผึ้งแตกกระจาย ตัวอ่อนเสียหาย
ผึ้ง: น้อยกล่าวต่อไปว่าถ้าเราทำลายป่าไม้ ดอกไม้ก็จะมีแต่ความแห้งแล้งไม่มีความอุดมสมบูรณ์ ต้นไม้ใบหญ้าก็จะแห้งเหี่ยวล้มตาย ทีนี้เรานี้แหละเพื่อนเอ๋ยจะลำบากเจ้าก็จะไม่ได้กินนำ้หวานของดอกไม้ที่ข้าได้ทำมาจากรังผึ้งที่เจ้าชอบกินอย่างไงเล่า
หมี: น้อยได้ฟังก็ตกใจเจ้าหมี  อุ้ยอ้าย ถึ่งกับอึ้ง เพื่อนเอ๋ยเราไม่เคยรู้เลย มันน่าอายมาก
เราไม่น่าทำเลย มันเกิดความเสียหายไมาก มันทำให้เราคิดได้ ขอบคุณมาก เพื่อนเอ๋ย
อุ้ยอ้ายกล่าว เจ้าหมีอุ้ยอ้าย "ทำเสียงอ่อย" เพื่อนจ๋าอย่าโกรธเราเลยยกโทษให้ฉันด้วย
ฉันควรทำเช่นไร จึ่งจะสามารถไถ่โทษที่เราทำไว้ได้ กล่าวจบนำ้ตาก็ไหล หมีอุ้ยอ้ายเสียใจมาก
ผีเสื้อ:จึงพูดขึ้นว่าเจ้าต้องปลูกต้นไม้ ดอกไม้ทดแทน
ผึ้งน้อย: บอกหมีอุ้ยอ้ายว่า พวกเจ้าต้องดูแลรักษาป่าไม้ดอกไม้ รวมทั้งแมลงอย่าให้ใครเข้ามาทำลาย พวกเราต้องช่วยกันรักษานะ
หมีอุ้ยอ้าย: กับเพื่อนก็พากันรับปาก ร่วมไม้ร่วมมือช่วยกันปลูกต้นไม้ ดอกไม้จนสำเร็จ
อีกไม่นาน ต้นไม้ ดอกไม้ออกดอกบานสะพรั่งไปทั่ว พวกผีเสื้อน้อยและแมลงต่างๆก็พากันบินตอม ส่งกลิ่นหอมไปทั่วพร้อมกับเจ้าหมีอุ้ยอ้าย อยู่กันเป็นเพื่อนกันอย่างมีความสุข นับตั้งแต่นั้นมา

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
การมีนำ้ใจต่อกัน พึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน
ย่อมทำให้เราอยู่ร่วมกัน อย่างมีความสุข