ผลงานนิทานของ ครูสุพัตรา

   ณ ชายป่าแห่งหนึ่ง ที่อุดมไปด้วยพืชพันธ์ุ ธัญญาหาร ป่าหญ้า เขียวขจี มีฝูงกบอาศัยอยู่ในหนองนำ้ที่อุดมไปด้วยอาหาร
  วันหนึ่งขณะที่ฝูงกบกำลังหาอาหารอยู่ในหนองนำ้ เหลือบไปเห็น ฝูงมด ขนข้าว เศษผลไม้และลูกไม้เดินรำเรียงกันเอาไปเก็บสะสมไว้อย่างขะมักขะเม้น แล้วฝูงกบจึงเกิดความสงสัยขึ้นมาอย่างมาก
  ฝูงกบพูดว่า "นี้เจ้ามดพวกเจ้าน่ะขนข้าว ขนเศษผลไม้ ไปเก็บไว้ทำไม ในป่าอันอุดมสมบูรณ์ก็มีอาหารมากมายกินกันไม่รู้จักหมดอยู่แล้ว" "พวกเจ้านี่แปลกจริงๆ ฮ่าๆๆ" มันคิดดูถูกพวกมดอย่างมาก..?
  ฝูงมดพูดว่า "ท่านว่าแปลกมากหรือ...? "แต่พวกข้าว่าไม่เห็นน่าแปลกตรงไหนเลย ฤดูกาลนี้พืชพันธ์ธัญญาหารอุดมสมบูรณ์ พวกข้าขนอาหารไปเก็บสะสมไว้ในฤดูกาลแห้งแล้ง" เมื่อฝูงกบฟังดังนั้น
  ฝูงกบพูดว่า "จะไปคิดอะไร..กันมากมายถึงกาลเวลาอันไกลโน่น..? ให้ปวดหัวด้วยล่ะเสียเวลาปล่าวๆๆ"
  ฝูงมดคุยกันว่า"พวกฝูงกบยังไม่รู้ถึงความอดหยาก ความหิวโหย ถึงได้ดูถูกและล้อเลียพวกเรา..? รอให้ฤดูกาลแห้งแล้งมาถึงก่อน เถอะ... ฮึ  แล้วจะรู้สึก"
...เมื่อย่างเข้าฤดูกาลแห้งแล้งมาเยือน แหล่งอาหารต่างๆก็เหลือน้อยลงทุกที พื้นดินก็เริ่มแตกละแหงต้นไม้ที่ยืนต้นใบก็เริ่มเหี่ยวเฉา ..เจ้าฝูงกบ ไม่มีอาหารกิน ไม่มีหนองนำ้อาศัย ความอดหยากความหิวโหยก็มาถึง พวกมันจึงตะเวนไปเรื่อยๆ. ..จนมาพบฝูงมดที่มันเคยดูถูกและล้อเลียน..แต่ด้วยความหิวมันจึงเข้าหาฝูงมด
  ฝูงกบพูดว่า "ได้โปรดช่วยแบ่งเศษอาหาร ให้กับพวกข้า..ด้วยเถิด ให้พวกข้าปะทังความตายและความหิวสักนิดเถิดท่านฝูงมด..?
   ฝูงมดพูดว่า "ได้พวกเราจะแบ่งอาหารให้กับพวกเจ้ากินกัน แต่เจ้าต้องสำนึกที่เคยดูถูกพวกเราน่ะ"
   ฝูงกบพูดว่า "ข้ารู้ซึ้งและเข้าใจที่เจ้าบอกแล้วความอดหยาก ความหิวโหย และแล้งแค้นนั้นเป็นอย่างไร...?
..จากนั้นฝูงมดก็แบ่งอาหารให้กับฝูงกบกินเพื่อปะทังความหิวโหย แล้วฝูงกบก็สำนึกผิดและขยันไม่ขี้เกียจและ
ไม่คิดดูถูกฝูงมดอีกเลย.

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนที่มีความขยันอดทนทำมาหากิน รู้จักเก็บออม รู้จักวางแผน ก็จะมีกินมีใช้ไม่ขาดมือและไม่ลำบาก