ผลงานนิทานของครูเพลินจิตร เสาราช

แมลงวันอดโซตัวหนึ่งบินไปบินมาหาอาหาร  แล้วโชคก็เข้าข้างมัน  มันพบถ้วยน้ำผึ้งของหลวงตาที่วางทิ้งไว้
มันพึ่งเคยลิ้มรสน้ำผึ้งเป็นครั้งแรก เกิดติดใจในรสอันหวานชื่นใจขึ้นมา มันจึงดูดกินน้ำผึ้งจากปากชามเรื่อยๆ ลงไปทีละน้อยๆ ปีกของมันลากถูไปบนน้ำผึ้งจนเปรอะเปื้อนแต่มันก็หาได้สนใจไม่ยังคงกินต่อไปจนเพลิดเพลิน
ในที่สุดทั้งปีก ทั้งขา และตัวของมันก็เหนียวเหนอะหนะไปด้วยน้ำผึ้ง จนขยับตัวไม่ได้อีกต่อไป ขณะนั้นมีแมลงเม่าตัวหนึ่งบินผ่านมาเห็นแมลงวันดิ้นขลุกขลักอยู่ในชามน้ำผึ้งมันหัวเราะชอบใจและพูดว่า "เจ้านี่โง่จริงๆ นี่แหละผลที่เจ้าตะกละเกินไปจึงติดอยู่ในนั้น" แมลงวันได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกเสียใจแต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ จนกระทั่งพลบค่ำ มันเห็นหลวงตาเดินมาจุดตะเกียงตั้งทิ้งไว้ที่มุมห้อง มันมองเห็นเจ้าแมลงเม่าตัวเดิม บินมาเล่นไฟพร้อมตะโกนเยาะเย้ยไม่ขาดปาก "ดูฉันก่อนเจ้าแมลงวันน่าโง่ มันบินโฉบอย่างเร็วไปที่ไฟ" เจ้าแมลงเม่าบินไปรอบๆ ส่งเสียงเยาะเย้ยอย่างน่ารำคาญ ด้วยความเร็ว เจ้าแมลงวันมองดูจนตาลาย ในที่สุดปีกของเจ้าแมลงเม่าก็ปะทะเข้ากับเปลวไฟจนลุกไหม้ มันตกลงมาใกล้ๆ ชามน้ำผึ้ง ที่แมลงวันติดอยู่ "อ้าว! ฮะฮ่า เจ้าแมลงเม่าก็โง่เหมือนกันนั่นแหละ เจ้าเห็นแต่ความผิดพลาดของผู้อื่นแล้วใช้ชีวิตอย่างประมาท เล่นกับไฟจนตัวเองต้องตาย แมลงวันเอ่ยในที่สุด
นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า เรามักจับผิดผู้อื่นง่ายยิ่งกว่าหาทางป้องกันตัวเอง