ผลงานนิทานของครูศุภวิตรา วงษาลี

เรื่อง มรดกของพ่อ
(10. ไม่ขาดพอเพียงเลี้ยงชีพได้ )

             มีครอบครัวชาวนาอยู่ครอบครัวหนึ่ง เมื่อผู้ที่เป็นพ่อได้เสียชีวิตลง พ่อได้สั่งเสียเอาไว้ก่อนที่จะตาย "ว่าทรัพย์สมบัติของพ่ออยู่ในสวนองุ่น"  ลูกๆ ทั้งสองก็ชวนกันออกไปขุดหาสมบัติในสวนองุ่น
พี่ได้บอกกับน้องว่า
          พี่ :   “น้องไปขุดตรงนั้นนะ ส่วนพี่จะขุดตรงนี้เอง”
          น้อง : ได้ค่ะ
ทั้งสองช่วยกันขุดดินเพื่อหาสมบัติตามที่ต่างๆในสวนองุ่นไปจนทั่วทั้งสวนก็ยังขุดไม่เจอสมบัติ ทั้งสองขยันหมั่นเพียรขุดดินหาสมบัติเป็นประจำทุกวัน แต่หารู้ไม่ว่าการที่ทั้งสองไปขุดหาสมบัตินั้นก็คือการพรวนดินให้ต้นองุ่น  แต่ในวันนี้ขุดได้เพียงนิดเดียวเพราะฝนกำลังจะตก ทั้งสองจึงชวนกันกลับบ้านก่อน ในวันนี้ฝนตกแรงมาก พอถึงรุ่งเช้า พี่ได้พูดกับน้องว่า

          พี่ : วันนี้อากาศดีจังเลย เรารีบไปขุดหาสมบัติต่อกันเถอะ

        พอทั้งสองเดินไปถึงสวนองุ่นก็ได้ตะลึงกับสิ่งที่ตนเองได้เห็น นั้นคือต้นองุ่นได้ผลิดอกออกผลเต็มไปทั่วทั้งสวน พี่น้องทั้งสองจึงช่วยกันเก็บผลองุ่นนั้นไปขาย พอขายเสร็จทั้งสองได้กลับมาบ้านแล้วพูดกันว่า

          น้อง : พี่ค่ะ ผลองุ่นนี่หรือเปล่าที่พ่อบอกว่าคือสมบัติของพ่อ
           พี่   :  ใช่แล้วละ สมบัติของพ่อชั่งวิเศษจริงๆ

ทั้งสองจึงเพิ่งรู้ว่าทรัพย์สมบัติที่พ่อทิ้งไว้ให้เป็นมรดกนั้น แท้จริงไม่ใช่สมบัติที่ถูกฝังเอาไว้  แต่เป็นการขยันหมั่นเพียรดูแลรักษาสวนองุ่น เมื่อเราดูแลรักษาดีสิ่งนั้นก็จะทำให้เกิดทรัพย์ และจะอยู่กับเรานานๆ

นิทานเรื่องนี้สอนให้รุ้ว่า
ความขยันพากเพียรสามารถก่อให้เกิดทรัพย์