ผลงานนิทาน

                       
         วันหนึ่งในฤดูร้อนผึ้งน้อยตัวหนึ่งรู้สึกกระหายน้ำอย่างแรงจึงบินขึ้นไปหาน้ำดื่มที่ลำธารด้วยความรีบร้อนมันจึงลื่นไถลพลัดตกลงไปในลำธารแห่งนั้นมันพยายามตะเกียกตะกายหาที่ยึดเกาะเพื่อให้รอดพ้นจากการจมน้ำ
         และในขณะนั้นได้มีนกพิราบตัวหนึ่งบินมาที่ลำธารเพื่อหาน้ำดื่มเช่นกัน มันเหลือบมองไปเห็นผึ้งน้อยกำลังจะจมน้ำ นกพิราบผู้อารีจึงบินไปคาบใบไม้หย่อนลงไปในแม่น้ำเพื่อให้ผึ้งน้อยยึดเกาะ
         ผึ้งน้อย: ขอบคุณท่านมากที่ช่วยชีวิตข้าไว้ข้าจะไมีลืมบุญคุณของท่านเลย
         หลายวันต่อมาขณะที่ผึ้งน้อยกำลังออกหาน้ำหวานดอกไม้กินเป็นอาหารทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นนายพรานกำลังเล็งธนูไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง เมื่อมองตามขึ้นไปผึ้งน้องก็เห็นนกพิราบผู้มีพระคุณของมันเกาะอยู่บนกิ่งไม่ต้นนั้น ผึ้งนัอยจึงรีบบินไปต่อยที่มือของนายพรานจนหน้าไม้หล่นลงพื้นไป และนกพิราบก็ได้รอดพ้นจากเคราะห์ร้ายในครั้งนี้
            นับจากนั้นมาทั้งผึ้งน้อยและนกพิราบก็คบหากันเป็นเพื่อนสนิทคอยช่วยเหลือกันตลอดมา
            นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า  ต้องไม่ลืมและรู้จักตอบแทนผู้มีพระคุณอยู่ตลอดเวลาเมื่อมีโอกาส