ผลงานนิทาน

ณ ป่าใหญ่แห่งหนึ่ง ป่าใหญ่แห่งนี้มีความอุดมสมบูรณ์มาก มีท้ังผลไม้ต่างๆ ลำธารใหญ่น้อย ห้วยหนองคลองบึง และขณะนั้นเองก็มีลิงตัวใหญ่ตัวหนึ่งกำลังห้อยโหนต้นไม้มาหากินผลไม้อยู่อย่างเพลิดเพลิน แต่ทันใดนั้นนั่นเองเจ้าลิงก็ได้มองไปเห็นอะไรบางอย่าง และนั่นก็คือ! เจ้าผึ้งตัวน้อยๆที่กำลังตะเกียกตะกายว่ายนำ้อยู่ในบึง เพื่อที่พยายามให้ตัวเองมีชีวิตรอด เจ้าลิงจึงได้ตะโกนถามผึ้งว่า " ทำไมเจ้าถึงได้ไปอยู่ในนำ้ล่ะ" ผึ้งน้อยตอบว่า "ฉันบินเล่นอยู่ดีๆปีกของฉันก็อ่อนแรงลง ทำให้ฉันบินไม่ได้จึงได้ตกลงมาในบึงนี่แหละ" ดูเหมือนว่าเจ้าหมดจะแรงว่ายนำ้แล้วนะ" ลิงถาม "ใช่ ฉันกำลังจะหมดแรง ช่วยฉันที"
เจ้าลิงสงสารผึ้งยิ่งนัก ที่พยายามจะว่ายนำ้เข้าฝั่ง แต่ไปได้ทีละนิดและเริ่มอ่อนแรงลงทุกที เจ้าลิงจึงคิดหาวิธีช่วยผึ้งด้วยการหากิ่งไม้ยาวๆมายื่นลงไปในนำ้เพื่อให้ผึ้งเกาะขึ้นมา " เอ้า นี่ไม้เธอเกาะขึ้นมาสิ"ลิงบอก
ผึ้งก็ได้เกาะไม้ที่ลิงหามาช่วย ในที่สุดผึ้งก็ขึ้นมาจากนำ้และได้รอดจากความตาย
"ขอบใจเจ้ามากๆนะที่ได้ช่วยชีวิตเราไว้ เราสัญญาว่าจะไม่ลืมบุญคุณในครั้งนี้เลย" ผึ้งบอก
และในวันต่อมา ลิงก็ได้ออกมาหากินผลไม้เช่นเคย แต่ในขณะที่กำลังเก็บผลไม้อยู่นั่นเอง
บังเอิญมีนายพรานออกมาล่าสัตว์ ได้มองไปเห็นลิงอยู่บนต้นไม้ แต่เจ้าลิงไม่เห็นนายพราน นายพรานจึงได้ไปซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้ และได้หันกระบอกปืนไปทางที่ลิงอยู่ ขณะที่นายพรานกำลังจะลั่นไกปืน ผึ้งตัวที่ลิงช่วยไว้ได้บินผ่านมาและเห็นนายพรานกำลังจะยิงลิงที่ช่วยตัวเองไว้ จึงได้เรียกให้เพื่อนให้บินมาต่อยนายพราน
" โอ๊ย โอ๊ย ช่วยด้วย ช่วยด้วย ผึ้งต่อย "
นายพรานสะดุ้ง เพราะสร้างความเจ็บปวดให้ยิ่งนัก กระโดดโลดเต้นร้องลั่นป่าจนลิงได้ยินและรู้ตัวว่ามีอันตราย จึงรีบโหนต้นไม้หนีไป ส่วนเจ้าผึ้งก็ดีใจและมีความสุขที่ได้ช่วยชีวิตผู้มีพระคุณไว้ได้อย่างหวุดหวิด

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ผู้ใดมีบุญคุณต่อเรา เราต้องทดแทน